Merhaba Su Damlası
Ne kadar sessiz bir gün ve kuşlar uzaklarda uçuyor olmalı ya da bizler onlardan uzak kalmışız ki yoklar buralarda. Bulutlar da bir başka hal almış bugün, sanki öfkeyle yoğrulmuş hamur gibi katı ve tatsızlar. Yapraklar kiralarını ödeyememiş olacaklar ki kaldırımda ayaklarımın altında kaldıkça bağırmaktalar ama, nafile onlar da sersefil yok olacaklar sokaklarda. Katı ruhun ince çizgilerinde eriyen damlalar süzülürken yanaklarından aşağıya, elleri arasında saklı duran bir beyaz sayfa onların tarihini yazmakta. Ayva tüylerinde sarımtırak bir renk dudak altında gökkuşağı gibi çenesine uzanmakta ve sonunda bir aşk bulmak umuduyla gözler gezinmekte o narin kırmızılıkta. Damlaların süpürdüğü sokaklarda tozlar köpürmekte ve neticede sinirler gerilmekte yine. Dere, içerisinde eriyen kaldırımı kabul ederken, taşımakta kara vicdanları uzaklara. Ayrılık ile kavuşmak her demde sonra bir durulma... Köşe başında bir çocuk, çatıdan dökülen gökyüzüyle yıkanmakta. Nefes almakta ağaçlar ve